Ailem yoruyor bazen. Baskalari icin yasiyormusum gibi hissediyorum, ozellikle annemin yanindayken. Ablamin nisanina giderken bugun, kulagimdaki kupeyi cikarmamin sebebini anlamaya calisiyorum. Anneannem icin cikarildi o kupe. Ki kendisi profesor niteliginde bir bayandir, anneannem, dikkatlidir felan... Ama ne gerek vardi ki ufacik bir kupe. Ve bugun nisanda epeyce bir kosusturdum. Gitmeden once tartistim, sonra isleri ben yaptim, sonra geldim tartistim... Hicbir sey yapmamis gibi muamele goruyorum bazen. Hatta bazen bana 30 yasindayim gibi davraniyor evdekiler; bazen de 18... Yoruldum bu durumdan ben. Cok hem de...
Insanlar zaten hep yoruyordu beni. Sacma sapan insanlarin, garip istekleri... Hatta dogru duzgun birinin yuzune baktiginizda gordugunuz samimiyetin aslinda hic olmadigini farkettiginizde, acaba ben kime guvenmeliyim, kime yaslamaliyim basimi, diyor insan... Boyle insanlardan yoruldum. Hic tanimiyor olsam da, sadece bir resim gorsem de, boyle insanlarin varligi bile beni yoruyor hayata karsi.
Insanlara fazla deger veriyorum sanirim. Mesela deger verdigim bir insanin, benim blog yazdigimi bildigi halde, bir gun olsun su sayfayi acip, bu cocuk ne yaziyor, dememesi, benim o kisiye karsi verdigim degeri boyle sifirliyor gibi oluyor. Ustelik bu kisilerden bazilari, hayatimin sanki her karesini biliyormus gibiler. Degismedigimi dusunuyorlar direkt, 2 yillik konusmalara bakip. E bi oku bakalim bu cocuk 1 yil icinde neler yasadi, neleri degistirdi... Ben bu tip ince seylere dikkat ediyorum, belki takiliyorum bu tip seylere... Ama bu benim, burasi bana ait ve ben bana deger veren birine de bu sekilde yaklasiyorum. "Herkes bir degil, herkes sen gibi dusunmek zorunda degil." Pardon da bu salak cumlenin arkasina siginmak istemiyorum ben artik cidden. Ben gibi dusunen adamlar konussun karsimda o zaman. Mukemmeli ariyormusum ben. Hadi be ordan. Ben gibisini ariyorum, ben mukemmelim o zaman. Hadi buyur burdan yak!
Inanin hic umrumda degil artik. Elbette bir gun ben, kendim gibi bir cevreye sahip olacagim ve o zaman, istedigim seyleri elde edecegim, sosyal anlamda. Sadece su anda fazla ilerden dusunuyorum her seyi, ya da fazla ilerden bakiyorum. Umrumda degil ozetle...
Pasaport harc bedelleri dusmus sanirsam ki. Oyle haberler dolaniyor ortalikta. Sevinemiyorum nedense... Bir daha ne zaman cikarim yurt disina kim bilir... Su muhendislik diplomami alayim da bir elime hayirlisiyla. Gerisi de pek umrumda degil. Bu aksam boyle umrum kendiyle sevisiyor. Hicbir seyle alakasi yok umrumun...
Ozetle yoruldum ben bu aksam. Bogazima kadar geldi artik her sey. Patlamak uzereyim. Izlanda'nin volkanik daglari gibiyim adeta. Patlarsam ortaligi karistiririm.Yarin Ankara'ya doner bu blogcu. Biraz da Ankara havasi koklayalim. Sonra Isparta yollari beni bekler. Dersler beni bekler. Yeni masraflar beni bekler.
Son zamanlarda yazdıklarında dikkatimi çeken bir şey var:Eskiden yazılarını okuduğumda düşünceleri garip,bize benzemeyen,sıradan bir insanın yaşamına sahip olmayan ve bizden farklı dertleri olan bir insan izlenimi uyanmıştı bende; ancak son yazılarda senin de bizim gibi dertlerinin olduğunu görüyorum. :D
YanıtlaSilAcaba her aile mi böyle? Herkesin mi çevresindekiler, en yakın olduğunu iddia ettiklerine karşı bile, bu kadar duyarsız?
Anlamak zor..Arkadaşların duyarsızlıklarını geçtim de
aile bireylerinin haklı oldukları noktalar var sanki..
Aslinda sadece belli bir seviyeye kadar anlasilmasi cok cok kolay bir insanim. :))
YanıtlaSilAma sonucta herkesin kendine gore derdi olsa da, genel sorunlari yasiyor olabilitemiz yuksek. :/
Aile konusunda, ben bi' cok mutluyum, bi' boyle takilip kaldigim seyler oluyor. Yine de mutluyum tabiki. :))