Su anda kendimle kaldim.

Bugunu yasayacagimi biliyordum! Su anda projem de onemli bir adim attigim anlardan birini yasiyorum.

Harikayim bence.

4-5 gundur Facebook hesabimi israrla acmamaktayim, hatta unuttum bile, o derece. Twitter malum, kapali resmen. -bozuk plak gibi hissettim kendimi resmen, neyse- Bir sitedeki profilimi sildim tamamiyle. Ve iste bomba, MSN adreslerim su anda bilgisayarimdaki kayitlari da silinmis bir sekilde "MSN Chat" bolumu kullanilmamak uzere bilgisayarimdan ve hayatimdan kaldirilmis durumdalar. Ozetle Msn ile birlikte internetteki zamanimi harcadigim seyleri an itibariyle, kapatmis, silmis ya da kullanmiyor durumdayim.

Resmen bilgisayarim ve kafam hafiflemis durumda. Cok muyluyum. (L)

Msn adreslerimden birinden giderayak neredeyse kendimi yine benzeri bir duruma atmaktan kurtuldum. Anlamiyorum bazen, insanlari gercekten anlamiyorum. Ben de anlama sorunu var sanirim. Cok salak biriyim ya da, her neyse. Bana cok ilgi gostermeyin. Durup dururken hele, bir de daha hayatta hic gorusmediyseniz benimle, benim sizin benden sevgili anlaminda hoslandiginizi ve ona gore davranmami dusundurecek sekilde ilgi gostermeyin. Alisik degilim ben o tip seylere. Yani kimisi, kusura bakma der cikar gider hayatimdan, kimisi 'ben arkadas olarak hoslaniyorum demek istedim' der gider. O yuzden sozum meclisten disari olmakla beraber, sizleri sevdigimi bilin. Seni de seviyorum blog. (K)

Msn'in o mesaj alindi sesini duymak bile istemiyorum artik. Nefret ediyorum Msn denen seyden. Bu aksam onemli bir karar aldim bence Msn kullanmama konusunda.

Ah Arif. Bugune kadar yasadiklarin sana ders olsun. Baskalarina oyle guzel bir kapak ol ki senin hakkinda: "nasilsa yine profil acarsin, yine Msn'e gelirsin, yine yine yine!!!" seklinde konusanlar senin irade sahibi oldugunu gorsunler. Goster onlara ne kadar icten yasadigini hayatini, goster ki her biri anlasin, farketsin yoklugunu. Aslinda cok onemli degil yokluk meselesi. Ben boyle sanirim daha az uzuluyorum hayatta.

Ben yoldan cekildim bu gece. Kimsenin yolunu tikamak istemiyorum. Kotu insanlarin, ruh hastalarinin doldugu bir ulkede hele, bu kadar saf ve masum dusuncelerimi insanlarin pis ellerine alet etmek istemiyorum. Cekildim. Umarim, o dunyadaki her insan, yasadigi sahte mutlulukla daha da mutlu olur da beni uzmeye calismak icin karsima cikmayacak kadar mesgul olurlar.

dipnot: Senden gidemem blog artik. 2 yil cok sey biriktirdim sende. Senden gidemem. 1 haftana bile kiyamazken, paylastigim seylere bakip, silip gidemem senden.

dipnot 2: Bana yardim ettim Allah'im, yardim et ki sozumu bu sefer cignemeyeyim. Karsima cikardigin insanlar icin isyan etmiyorum sana, etmem de. Boyle kalacaksalar hep, bir daha cikarma kimseyi karsima. Cikartiyorsan da bir sozume baksin mutlulugum, lutfen. Cunku hep o insanlar yuzunden ben su an bunlari yapmak zorunda kaldim...

dipnot 3: Bir sekilde blogumu bulmus sahislar, arkadaslarim, ailem, ulasmak isteyen her kimse, mail adresim:

*duzeltme: Su sarkiyi ekleyeyim dedim. Birden boyle her seyi birakip gittigimi hissettim. Sanirim ucmaya hazirim...