23 Temmuz 2011 Cumartesi

Hoşgeldin

Yüksek bir olasılık değildi seninle burada karşılaşmamız. Biraz daha zorlasak belki aynı apartmanda bile kalabilirmişiz demek ki. Şunu bilmelisin yine de, gözlerim her yerde seni arıyordu tam iki senedir. Nerelerdeydin diye sormaya çekindim seni gördüğümde. Cesaretim yoktu belki de. Belki de korktum yine benden kaçıp gidersin diye...

Sen yokken çok şey oldu diyemem. Ben, senin bende yarattığın boşluğu doldurmaya çalıştım sürekli. Neler neler denedim bilsen... Ama söyleyemem. Belki yine kaçar gidersin. Şunu bil yine de, çok korktum sen yokken. O kadar korktum ki bir daha kimseyi sevemeyeceğimi düşünmeye başladım. Çoğu zaman anlamsız ağlama nöbetlerine girdim yokluğunda. Hani nasıl derler, en sevdiği oyuncağı alınmış bir çocuk masumiyetindeydi döktüğüm gözyaşlarım. Hiçbiri seni geri getirmedi bana...

Çok özlemişim seni. Bunu daha uzaktan sesini duyduğumda anladım. Tekrar hayata dönmüş gibiydim adeta. Gerçekten, neredeydin? Hangi birinde kaldın? Sormadığım kişi kalmadı sanki. En alakam olmayan insanda bile aradım bazen seni... Yoktun. Sanki paramparça olmuştun da her bir parçan rüzgarla birlikte farklı şehirlere savrulmuştu.

Buradasın. Yine aynı şekilde çırpınıyorsun. Aynı masumlukta, aynı heyecanda, aynı ritimde. Ah! Cidden neredeydin? Hiç mi düşünmedin ne yapar ne eder bu çocuk diye? Hiç mi vicdanın sızlamadı? Çok yalnızdım sensiz, çok korunaksız, çok yabaniydim her şeye karşı. Yine de dönüşüne karşı olan mutlulugumu hiçbir kelime ifade edemez. İyi ki geldin, kalbim, iyi ki burasın. İyi ki yine sol tarafımda atmaya devam ediyorsun. İyi ki benimlesin...

Seni gerçekten çok özlemiştim ben.
Hoşgeldin...

1 yorum: