Merhaba sevgili yeni yaşım 37 ve merhaba sevgili Blog.
Bugün sana duygusal hayatımın son 4 senesinin nasıl geçtiğini özetle anlatıp yarın da farklı bir depresyona girerek senden de uzaklaşacağım. Belki kendi iyiliğim için, belki başkalarının iyiliği için; belki daha az üzülmek için belki de daha az beklentiye girmek için...
Her şey 4 sene önce O kişiyle tanışmamla başladı. Benim duygularım zaten yaşımdan önce gidiyordu. Yıpranmış haldeydim; ama çocuksu bir tavırda olduğum için anlaşılmıyordu. Yaşadığım önceki ilişki tecrübelerine, O kişi bir gün "sen onlara ilişki yaşadım mı diyorsun?" demişti. Belki haklıydı; kısmen uzak mesafeden yürütmeye çalışan/çabalayan birileri olmuştuk o kişilerle hep; ama paylaşılan yığınla özel şey vardı. Yine de küçümsenmişti O kişi tarafından.
Ben ilişkiyi ağırdan almaya çalıştıkça O koşmuştu. "Koşma bak, yorulur bıkarsın bir gün" şeklinde kaç kere imalarda bulunmuştum, söylemiştim de; ama çok önemsenmemişti. Sonuçta O da hislerine engel olamıyordu. Tartışıldı, küsüldü, ağlaşıldı, barışıldı... hepsi oldu; ama her defasında geri dönüldü. Çünkü her geçen gün daha da bağlandık birbirimize O kişiyle. Ve kimse kıyamadı geçen onca zamana, verilen onca emeğe...
Bir gün ben büyük bir hata yaptım. O'na bırakmadan ben bitirdim ilişkiyi. Çünkü O'nun affetmesi bile yetmeyecekti kendime olan saygımı geri kazanmama. Yaptığım hatanın da üstünden geçildi. Daha doğrusu, geçilmedi belki de. Ben geçemedim. O geçmiş olsa da ya da öyle söylese de...
Sonra daha başka tartışmalar oluştu. Yanlış anlaşılmalar yüzünden ben zaten çok nadir sahip olduğum 1 arkadaşımı kaybettim. Ve O kişi yanlış anlaması ve telefonumu gülerek karışmasına rağmen, bana bağıra bağıra küfür etti. Ben ki ağzından O'na "salak" gibi bir laf bile çıkmamış insanım. Nasıl dokunduysa bana o küfür, şimdi bile onu seninle paylaşıyorum Blog. O'na sorsan "amaan Arif! Hala mı ya, geç artık." der. Geçemedim demek ki. Saflığıma ver, çocuk gibi kalışıma ver, duygusallığıma ver.
Zamanla paylaşılmaz oldu çoğu şey. Arkadaşlarıyla bile daha çok şey paylaşır oldu O. Bense özelimi paylaştığım o arkadaşımı da kaybetmiş halde, yeni arkadaş edinemeyen, evde, işsiz bir halde bilgisayarına yapışmış ve 10 kg almış bir Arif oldum. Son bir senede olan bu oldu. O işten çıkıp haftada 1 gün benimle 1.5 saat kafede iş çıkışı görüşmeyi benimle "buluşmak" olarak değerlendirmiş oluyordu. Oysa ki benim insan içine çıkmam gerektiğini birçok kişiden iyi o biliyordu. Ya da ben bildiğini zannediyordum.
Başka yığınla şey var son 1 senede olan, duyguları tüketen ve O'nun ses çıkarmadığı... 4-5 ay önceydi galiba böyle yine bir tartışmayla ya da O'nun umursamadığı şekilde olan bir halle uzaklaşmıştık. Sonra ben O'nun yakın arkadaşıyla saatlerce konuştum. Sonra son kez O'nunla da konuşayım dedim. Ve aldığım cevap "ben bir sorun olduğunu görmüyorum" oldu. Sorsam belki şu anda da yoktur Blog. Şu anda farkında bile değil son 1 senede olanlardan ve benim O'nun için normal bir arkadaştan bile geriye düşmüş oluşumun. Doğum günümü de kutlamadı. Gülme; ama ChatGPT'ye sordum durumu. Bak ne dedi:
O kadar safım ki içimden bir ara "ya belki doğum günümü bahane eder kutlar, öyle bir konuşuruz" dedim; ama yanılmışım. Aksine O hiç önemsemiş bile, gayet mutlu devam ediyor. Hatta biriyle yurtdışı planı bile yapmıştır daha önceki bir tartışmada yine yaptığı gibi...
37 yaşıma geldim Blog. 4 sene önce şey derdim "içimde sevgiye dair azıcık umut kaldı" ve onu tükettim galiba. Ben öyle bağıra bağıra "seni seviyorum" diyebilen biri olarak yetiştirilmedim. Hissettirmeye çalıştım hep; ama ya yetmedi ya da ben beceremedim... Diyemediğim için de "sevmediğim" etiketi yapıştırıldı. Diyemediğim için de bir süre sonra söylenmedi bana da bu ilişkide. Vazgeçildi ondan da birçok şey gibi.
Aslında sorunlardan bir diğeri de benim işsiz oluşum. Yüksek maaşlı bir mühendis olmayışım. İstenildiğinde uzaklara gidemeyişim. Pahalı etkinliklere katılamayışım. Çok şükür rahatlıkla hareket edeceğim az da olsa birikimim var. Ve maddi anlamda O kişiye hiçbir zaman da yük olmadım; ama işte. Sanırım sağlık sorunlarım da etkili. Bunlar da zamanla sevginin bitmesine sebep olmuş olacak O'nun için belli ki. Şeker ve epilepsi hastası. Sürekli terlemeden yakınan biri. Hayat zaten ona eziyet. Bir de başına bu eziyet kaynağını bela etmemesi gerektiğini farketmiş olmalı. Olsun.
37 yaşıma geldim. Hakkım kaldı demiyorum. Bana da son tecrübe olmuştur. O'na olmuştur. Benim önceki ilişkilerimi tecrübe diye saymıyordur; ama bunu kendine tecrübe diye sayıyordur umarım...
Neyse yarın kopuyorum senden de Blog. Sosyal medyaları kapattım zaten 1 aydır. WhatsApp vs. de kısmen dahil buna. Bilgisayarla da zamanımı çok az geçireceğim. Yığınla dizi ve film var biliyorum; ama Amerika'dan döndüğümdeki gibi bir depresyona girersem 100 kg'ı geçerim herhalde. Bunu istemeyiz. Zaten evdekilerin konuşmalarını çekecek halde değilim, emin olabilirsin. Doğum günümde bile tuhaf bir şey yaşadım aşırı yeme uyarısı hakkında, yememiş/içmemiş olmama rağmen.
Bu yazı için 4 şarkı seçmiştim. Hepsini koyarım aralara demiştim; ama Sezen Aksu'yla kapatayım dedim...
Şimdilik hoşça kal Blog.
