26 Ocak 2019 Cumartesi

Yorumsuz Zamanlar

Sevmeyi kimden öğrendik Blog? Kim öğretti bize o duyguyu? Hadi O'nun ellerinden öpelim bu öğreti için; ama ya nefret duygusunun sahibi? O duygunun sorumlusu kim sence Blog? Kimi taşlamalıyız kalplerimizi kararttığı için? Yine çok sorular sormaya başladım değil mi? Farkındayım. 2-3 gündür üzerimdeki gereksiz kasvet, düşüncelerimdeki tıkanıklık, ne yaptığımın belli olmaması ve üstüne "sürekli yemek yiyip peşine uyuyor olmam" sanki nefes aldığım havayı karartıyormuş gibi geliyor. İçimdeki tüm renkleri solduruyor, sahte bir görünüme çeviriyor yaşadığım hayatı.

Hiç öyle yeni yıl hedefi belirleyemedim. Aksine daha da önümü tıkar gibi dikine gidiyorum iyi düşüncelerin, hayallerin, kaldıysa eğer umutların... Merak ediyorum acaba bir yerde beni bekleyen bir umut ışığı var mı? Ya da o "nefes alıyorsak umut var demektir" klasiği benim için hayatın hangi döneminde geçerli?.. Yine sorular, değil mi?

Konuyu değiştirmeye çalışıyorum şu anda; ama beceremiyorum Blog. Olmayan kanatlarımı çırpıyormuşum gibi geliyor. O yüzden boş verip bu kasvetli yazıma da devam edeceğim. Gitmiyor Blog. Hiçbir şey gitmiyorum. Bak "iyi gitmiyor" demiyorum; bizzat "gitmiyor" diyorum. Sanki bunun için aylarca uğraşıyormuşum gibi hissediyorum. Ve "evet Arif, tebrikler! Artık hiçbir şey gitmiyor" sözünü duyuyormuşum gibi geliyor herkesten, her şeyden...

Her şeyleri yolunda gidenlere soruyorum, "nasıl gidiyor" diye, iyi deyip geçiyorlar. Sonra içimde uzun bir sessizlik... Bende problem Blog. Bende...

11 Ocak 2019 Cuma

Birimiz Eksildi...

Salı gecesi dayımı kaybettik Blog. Birçok rahatsızlığı vardı; ama hani böyle bir anda kalp yetmezliğinden ölümle sonuçlandıracak şekilde değildi, kimse beklemiyordu yani. Ne olduğunu bile anlamadan geçen 1-2 gün içinde oldu her şey ve toprağa verdik. Uğurladık... Bana göre bu hayattan kurtulmuş oldu; ama geride bıraktığı başta annesine, eşine, iki genç henüz daha evlenmemiş olan oğullarına ve bizlere farklı boyutlarda hüzünler bırakarak ayrılmış oldu.

Başkaları için dayım ne ifade ederdi bilmiyorum; ama bana dayımdan bahsedilince hep küçüklüğüm aklıma gelmiştir. Bana birçok şeyin ilkini verdiği için, anne tarafımın büyüğü olduğu için hem farklı bir sevgi hem de saygı duymuşumdur. İlk bisikletimi o almıştır Blog. Hala aklımda, ilk kez büyük bir otelin havuzuna o götürmüştür, yüzmeyi bile bilmeyen beni... Hayatla ilgili her karşılaşmamızda verdiği tavsiyeler, bazen beni gördüğünde verdiği bazen annemlerle gönderdiği cep harçlıkları... Eğitime önem verirdi kendisi çok. Ben pek bilmesem de büyüklerim der, çevresindekilere hep yardımı dokunmuştur diye. Allah günahlarını affetsin, ailesine sabırlar versin.

Dayımın vefatı bana iki farklı şeyi de yaşattı Blog. Son zamanlarda tuhaf bir şekilde düşünürdüm: "Ben hiç birinin cenaze namazını kılmadım, acaba kimin namazını kılacağım ilk?" diye. Dayımın cenazesi olacakmış demek ki. İki dedemin ve babaannemin kayıplarını yaşadım; ama dayımın vefatı, ailemizde gördüğüm ve herkesi bir anda aramızdan ayrılışıyla şaşırtan ilk ölüm oldu. Dayım da dedemle aynı yerde toprağa verildi, Eyüp Sultan Mezarlığı'nda.

Haberi alışımdan bir an'a kadar hiç ağlamadım. Dedim herhalde ya çok duygusuz oldum ya antidepresan yüzünden ya da şaşkınlıktan... Ne zaman ki yengem bana karşılaştığımızda "Arif dayını kaybettik" deyip de ağlamaya başlayınca, o zaman ben de ağlamaya başladım. Cenaze evi hala dolu. Annem, teyzelerim, zar zor yaşayan anneannem de dahil herkes gözü yaşlı yas tutuyorlar.

Aklımda yığınla şey var dönüp duran. Neye sarılmalıyım bilmiyorum bile. Birini kaybetmek, beyaz bir beze sarılıp toprağa gömülmek... Allah veriyor sabrını da; ama ben anlayamıyorum işte.

1 Ocak 2019 Salı

2019: Blogumla Benim Birlikte 11. Senemiz

Aslında 2009'dan önce de yazıyordum; ama tabi bir hışımla sildiğimden her sene başı kutlayışımda pişmanlığını yaşıyorum. Yine de 11. senemize girdik sevgili Blog. Son 2 aydır yazamadım doğru düzgün. Bir takım değişikliklere zorluyordum kendimi o dönem içerisinde. Taşınmış olmamızın tam olarak oturmasını bekliyordum biraz da. O dönemde annemin, anneanneme geçmesi, benim o çok istediğim kitapları Instagram'daki çekilişlerden kazanmış olmam, yeni insanlarla tanışmış ve arkadaşlığımı bir kahve muhabbetine çıkarmış olmam, iki hafta süren tuhaf bir grip yaşamış olmam... gibi şu anda aklıma gelmeyen başka şeyler oldu. Özetle 2018'in sonları benim ve ailem için daha çok, kısmen büyük değişiklikleri getirdi beraberinde. Ruhsal sağlığım için aldığım doğru kararım, bence en önemlisiydi 2018 için. Çünkü geri kalan şeyleri hep gölgeli görüyorum.

2019'dan bu sefer "şunlar bunlar" diye bir gazla hedefler belirlemeyeceğim. Aklımda olan şeyler var tek tük tabi ki; geri kalan şeyleri tamamen akışına bırakarak "cool" takılmayı düşünüyorum. Becerebilirsem.

Sağlık çok önemli Blog. 2018'de bir anda bütün hayat enerjisini kaybeden insanlar gördüm. Çok sevdikleri yakınlarını kaybedenlerle tanıştım. Yani hayatın "her an ne olacağını bilemeyeceğimiz" gerçek yüzlerine şahit oldum. Ders çıkartabildim mi, emin değilim; ama biliçaltımda yer edindi hepsi. Hazır daha çok imkanımın olduğu bir şehre taşınmışken, aklımdaki "gurme burger" yapan mekanları gezme planımı gerçeğe döktüm mesela. Olabildiğince farklı yerlerde hamburger tadımlarına gidiyorum. Ya da farklı bir kafenin, kahvrulmuş kahve kokusunu çekiyorum ciğerlerime saatlerce.

Yalnız geçirdiğim bir sene oldu. Zaten aksi konusunda da bir umudum yok, biliyorsun. Bundan sonrası için de yine o cool modumu tercih ediyorum. Mecburen.

Ve kediler... 2018 benim için kedi yılıydı bence. Kedilere olan sevgimin ve ilgimin aşırı arttığı bir yol oldu. Nerede bir görsem böyle gidip sevesim geliyor saatlerce. Keşke bir kedi besleyebilseydim diyorum kedisi olan arkadaşlarıma bakıp...

Internet bağlantısına da kavuştum bu arada. Evimizde bir adet Vodafone fiber internet bağlantısı var. Şimdilik iyi. Ama bir harddiske ihtiyacım var. Aklımda hep SSD almak vardı, ama yıllardır fiyatlarının düşmesini bekledim. Fiyatları aslında düşse de bu sefer de döviz kurlarıyla savaş vermek zorunda kalıyorum. O yüzden biraz eski usül harddisklere bakınıyorum şu sıralar. Bir de diyorum aman boş ver.

2018'i olabildiğince derinlere inmeden anlattım. Bakalım bu sene Arif'i neler bekliyor sevgili Blog.

Sevgiyle ve benimle kalman dileğiyle...