29 Ekim 2009 Perşembe

Duygusal gercekcilik

Nasil basariyorum bilmiyorum; ama bana nasil davraniliyorsa aynisini, davranan insana karsi gosterebiliyorum artik. Hem de hicbir uyarida bulunmadan. Bakiyorum, ben bunu haketmiyorum, ben bu kisiye boyle davranmiyordum ya da ne bileyim su kisiden bunu beklemezdim, yazik zamanimi harcamisim su anlamda vs deyip; kendi icimde sessiz sadesiz, kimseye kotu bir soz soylemeden, laf sokmadan -ki bunu cok super yapardim eskiden-, kirmadan-dokmeden bitiriyorum bitmesi gereken duyguyu, ani, konusmayi vs seyleri... Eskiden bu tarz seylere cok takilirdim, inanilmayacak sekilde hem de. Simdi degistigimi farkettim. Ve ne var biliyor musunuz, bu yeni halime asik oluyorum sanki! Hayir tabiki narsistlik boyutunda degilim!

Diger bir durumsa, bu gece farkettigim, haddinden fazla duygusal bir donem yasadigimdir... Ben basit bir dizide bile, ki yabanci bir dizi bu, bu kadar cok duygulandigimi bilmem daha once. Her seye aglar biri oldum son 2 aydir. Belki yurt disinda yasadigim bazi seylerden dolayi bu sekilde olabilirim, dogaldir; ama simdiye coktan eski moduma donmus olmam gerekiyordu benim, sanirim. Bu sekilde mi kalacagim ben? Yani boyle bir korku filminde bile mutlu yasayan bir cifte olmasini istemedigim kotulukten dolayi filmi yarida mi birakacagim ben?

Bu arada nihilizme dogru gidiyorum, beni kurtarin lutfen.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder