Susmak gerekiyormus bazen.
Sadece geriye dogru bakmadan, kulaklarini tikayip; baska seyler dusunmek gerekiyormus, onceden yasananlara ragmen...
Susmam gerektigi zaman, rolumu cok iyi oynuyorum hayata karsi. Inadim ve gururum daha da yardimci oluyor o zamanlar.
Konusmam gereken zamanlarda ise; susmanin kolayligini, insanligin cekingenligini, butun masumlugumu takiniyorum benligime. Ve yine susuyorum.
Konustugum zamanlar da oluyor elbette. Cok nadir belki; ama oluyor...
4. siniftaki ilk donemimi bitirmis bulunmaktayim. Sorun yasadigim dersler oldu ne yazik ki. Simdi boyle ikinci donem icin planlarimi sayardim bir guzel. Tabiki saymayi dusunmuyorum. Birileri okudugunda gerceklesmiyor gibi bir his var icimde. Cok mu takintiliyim ne? Yok canim. Hakliyim; ama denedim zamaninda cunku... Bu sefer de yazmiyorum. Hepsi bir bir aklimda ve notlarimda. Ve Subatin 14'une kadar Isparta'ya donmuyorum. Ankara-Istanbul arasinda bir yerlerde olacagim, tatil yapacagim, dinlenecegim. Ve bol bol muzik, film, kitap ucgeninde devam edecegim hayatima. Aklimda olan planlar icin hazirlik yapacagim ve bazi aklimdaki planlari* gerceklestirecegim.
* Soylemekten cekindigim seyler bu planlar iste.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder