Defalarca yazıp sildiğim yazılar geliyor bazen aklıma. Daha da çok susuyorum. Sessizliğim korkutuyor bu sefer de beni. Kendimden uzaklaşıyorum. Kendime yabancı geliyorum. Bırakıp kaçasım geliyor o anlar her şeyi. Yapamıyorum. Kıyamıyorum kendime, hala ümitle bekleyen duygularıma, avucumun içindeki bir kelebek gibi çırpınan hayallerime...
Zaman, şu sıralar özellikle, çok vurdumduymaz çocuk misali geçiyor. Dur desem anlamayacak, kapılıp ona gitsem sorumsuzca davranacağım. Sözümü geçiremediğim bir şey oldu hep benim için. Zaten zamana kafa tutmak gibi bir niyetim olmadı. Benim aleyhime işlemese yeter bana.
Umudum birçok şeyde azalarak çoğalıyor artık. Ben bile anlayamıyorum neler olup bittiğini; ama içimdeki ve elimdeki düzenlilik gün geçtikçe daha da iyi hale geliyor. Hedeflerime daha çok bağlanıyorum. Her anlamda ne istediğimi daha çok biliyorum. Acı çekmemek için önümdeki kayaları tekmelemiyorum artık. Elimle kaldırıp kenara koyuyorum. Giderken yolumu açtığım gibi, arkamda da temiz bir yol bırakıyorum. Takip edilmek istediğimden değil; daha çok geçmişe baktığımda her şeyin daha düzgün olabildiğini görmek için.
Ne kadar istesem de geçmişimle bağımı koparamıyorum. Bitirişler, yanlış başlangıçlar; kullanılan kelimeler, tutulamayan sözler; bırakıp gidemediğim insanlar, bir saniyesine bile tahammül edemediğim kişiler; kurmadığım hayaller, elimden kaçan fırsatlar... hepsi hafızamda, hepsi bir şekilde benimle bir bütün. Ve ben hepsinden mutluyum. Hepsine sahip olabildiğim için mutluyum. Çünkü şu anda attığım adımlar daha sağlam. Daha istekli, daha kendinden emin, daha umursamazca dünyayı.
Çünkü ben böyleyim; çünkü ben en güzel şeyleri hak ediyorum; çünkü iyi ve kötü benim için var çevremde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder