Değmedi...
Yazıma başlamadan önce, böyle zamanlarda hep dinlediğim Alex Cornish'in son albümünü satın aldım Itunes'dan. 9 tl idi. Çok bir şey değil yani. Şu anda beni bu saatte bir tek o besleyebiliyor müzikal anlamda.
Askerlik... Kimi için vatan borcu, kimi için macera, kimi içinse önünde geçmesi gereken kocaman bir engel. Benim içinse bunlarla birlikte büyük bir korku oldu. Ama daha fazla direnemedim. Mecburen gittim kasım ayında. Başta her şey çok yeniydi acemilikte. Alışma süreci epey hızlı geçti. Tabii bir şey yapmıyorduk çok kalabalık olduğumuz için. Asıl iş usta birliğine geçtiğimde başladı. Kıbrıs'ın bir köyünde bulunan 1. topçu taburunun karargah bölüğündeydim askerliğimin acemilik sonrası döneminde. Hani Kıbrıs'daki başka bölüklerin yaşadıkları şartları duymasam belki sürekli yakınıyor olurdum; ama diğer askerlerin, hatta aralarında acemilikten arkadaşlarım da var, yaşadıklarını duyunca her gün şükreder oldum halime. Yeni yeni anlıyorum aslında baştan sona rahat bi askerlik yaptığımı, diğerlerininkine kıyasla...
Acemilik hızlı geçtiği ve fazla atraksiyonu olmadığı için hızlıca geçiyorum usta birliğiyle ilgili olanlara. İlk başlarda zorlanıyordum. Spor yapmak beni hem fiziksel hem de ruhsal olarak yoruyordu. Çünkü hayatımın büyük bir parçası olan hiperhidrozis rahatsızlığım beni spor yaparken ciddi anlamda yoruyordu. Bir de üstüne yaşadığım farklı durumlar beni geriyordu. Başlarda epey zorlanıyordum. Gereksiz ağlama durumlarım bile olabiliyordu. Evdekileri arayamıyordum rahatça sırf bu yüzden. Sonra O geldi. RDM sorumlusu Fatih Asteğmen. Beni ilgiyle ve güleryüzle dinleyen ilk ve hatta neredeyse tek "yetkili" kişi. Onun yardımları çok oldu bana. Bölük komutanım olan Aykut Yüzbaşı ile aramdaki en büyük iletişim oldu. Onun sayesinde bölük içinde desteklenme adı altında spor konusunda bana daha hassas yaklaşıldı. Daha sonra oda arkadaşımın beni bölük komutanına önermesiyle devam etti usta birliğindeki askerlik hayatım. Artık tabura ait lahmacun fırınında hesapçı(!) olarak çalışmaya(!) başlamıştım. Bir yandan lahmacun yiyor diğer bir yandan siparişleri teslim edip ücretlerini alıyordum. Fırının kısmen yönetimi bana aitti. Orayla ilgilenen asteğmenle ben muhatap oluyordum. Epey rahat ve bol lahmacunlu bir askerlik geçirmemi sağladı fırında çalışıyor olmam. Benimle birlikte iki tane de uzun dönem asker vardı orada. Biri hamurla diğeri de lahmacunları pişirmekle meşguldü. Epey boş zamanımız oluyordu orada. Ben iki kitap bitirdim mesela; ama istesem epey okuyabilirmişim. Her ne kadar önümüzdeki uzun bir süre zarfında lahmacun ve türevi bir şey görmek istemesem de, askerliğimi fırında yapmış olmaktan büyük bir mutluluk duyuyorum. Tabii bunun için her gün şükrediyor olmam da var. Rahattım yani anlayacağın Blog...
Askerlikle ilgili korktuğum şeylerin bir kısmıyla yüzleşmiş olsam da genel anlamda "keşke daha önceden gelseymişim" diye tanımlayabileceğim ufak bir pişmanlık da yok değil hani. Toplamda 168 gün yapmış olduğum kısa dönem askerliğin bana ne kattığını henüz tam anlamıyla kestirmiş olamasam da, sabır konusunda bir daha yontulduğumu söyleyebilirim. Onun dışında askerlik bazen zaman kaybı, bazen masraf, bazen eğlence, bazen heyecan oldu benim için. Hepsine tecrübe deyip geçiyorum şu anda.
Aslında sayfalarca yazmak istiyorum sana Blog askerlik konusunda; ama şu anda tamamen boş veriyorum. Zira hatırlamak istemediğim mi desem yoksa çok hızlı ve boş geçen bir zaman dilimi mi desem emin değilim, askerlik çok da matah bir şey değil-miş.
Askerlik süresince yazdığım günlüğüm de var bu arada. Ona da Blog diye sesleniyordum hep. Çoğu zaman onunla rahatlamışımdır mesela.
Gelelim Kıbrıs'a. Yani Kuzey Kıbrıs'a... Zira orası ısrarla Kuzey Kıbrıs olmak istiyor. Ben de askerliğim süresince orada askeri anlamda bir destek olarak bulunduğum için Kuzey Kıbrıs olarak tanımlamalıyım sanırım. Kıbrıs sıkıcıydı benim için. Daha önce bulunduğum hiçbir ülkede kendimi bu kadar yalnız, yabancı hissetmemiştim diyebilirim. Hayatımın hangi dilimi bir daha orada yaşar bilmiyorum, ama ben buna izin vermemeye çalışacağımdan epey eminim.
Askerlik... Ah Blog. Geçti gitti. Hala daha içimde bittiğine dair bir sevinç yok, inanır mısın? Saf saf bakıyorum ekrana. Boş boş dolanıyorum evde. Ailemle konuşuyorum. Arkadaşlarımla konuşuyorum... ama hepsi boş gibi geliyor. Askerlik bütün duygularımı altüst etti. Normale dönmeyi dört göze bekliyorum. Belki haftaya geçireceğim günler bana yardımcı olur bu konuda, kim bilir? Çünkü haftaya İstabul geceleri beni bekliyor olacak!
Aynaya baktığımda kendimi daha çok beğeniyorum bu arada.
Hayırdır inşallah dediğim hislerim var mesela artık. Sebebini askerliğe bağlıyorum.
Askerde güzel insanlar da tanıdım Blog. Bir kısmıyla konuşmuyorum artık, ama yine de pişman değilim tanıştığıma. Usta birliğinden ayrılırken olabildiğince vedalaşmamaya çalıştım kimseyle. Çünkü az kalsın birine sarıldığımda ağlayacaktım. Tabii gel de bunu oradakilere anlat. "Arif bizimle vedalaşmadı" diyorlardır belki.
Askerken fotoğraf da çekilmedim mesela. Şu anda elimde teskere belgem var. Her şey o belge içindi belki de. O yüzden çok da geriye hatıra bırakma durumuna giremiyorum Blog.
Askerlik işte ya. Geçti gitti. Bundan sonra geleceğime tamamen verebilirim kendimi. Daha kesin ve ciddi kararlar alabilirim hayatıma dair. O yüzden de korkuyorum aslında, ama bunun da güzelliğini önümüzdeki günlerde daha iyi hissedeceğime inanıyorum.
Bana sorsalar, en çok neyi özledin diye, şu anda kendime yaptığım gibi boş boş bakarım soran kişiye. O yüzden cevap da veremiyorum. Özlediğim şeyleri 2 ay önce sayabilirdim galiba.
Müzik, yemek, sevgi... bunlar var önümdeki haftalarda gündemimde. Gersi yalan.
Bu arada hoş buldum Blog. En çok da seni özledim!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder