8 Mayıs 2010 Cumartesi

2020 yilina bir not...

Hani diyorum bazen, boyle sabah kalktigimizda dua etsek, gece yatarken de dua etsek.
Sukran dolu olsak, bize iyi ve kotu her seyi sunan yaratana karsi.
Gostersek icimizdeki, belki biraz belki cok olan, sevgimizi, insanlara.
Farketsek cevremizdeki kucuk seylerin ne kadar buyuk ve degerli olduklarini aslinda.
Sevsek kendimizi...
Mutlu olsak yasadigimiz her andan.
Uzulsek bazen; ama dunya basimiza yikilmis gibi davranmasak.
Sabretsek... Ah keske sabredebilsek! Bilsek sabredince neler elde edebilecegimizi...
Kirmasak etrafimizdaki insanlari.
Yalan soylesek keske az biraz; ama oyle sonu kotuye gidenlerden olmasa keske yalanlarimiz.
Guldursek cevremizdekileri. Bir masum gulumsemeye, dunyalari kazanmisiz gibi sevinsek keske.
Asik olsak. Asik olabilsek. Ne olurdu kara sevdalari yasasak, yasatsak...
Gunesin batisini izleyebilsek keske yaz aylarinda.
Hani diyorum bazen, insan olabilsek, diger canlilardan farkimizi belli edebilsek.
Agzimizda gereksiz sozcukler yerine, guzellige dair fisiltilar olsa keske.
Keske bakislarimiz insanlari utandirsa, korkutmak yerine.
Aglayabilsek keske. Sebepsiz yere aglayabilsek. Mutluluk olsa nedenimiz...
Paylasabilsek elimizdekileri tum dunyayla, ilerisini gerisini dusunmeden.

Yapabilir miyiz sence birbirimizin elini tutsak?
Mutlu olmak yerine huzurlu olabilmeyi basarabilir miyiz?..

Arif.
Yil: 2010

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder