Beklemek?

Bugün, uzun bir süre gitmeyeceğim bir kafeye gidip nargile içtim. Yanımda bana eşlik eden yine kafenin kedisi ve benimle arada bir yanıma gelip muhabbet eden oranın bir çalışanı vardı. Nargilemin közleriyle ilgilenirken tuttuğum notlarıma bakıp "ne kadar küçük yazıyorsun" dediği de cabası. İçeriği haliyle okunamıyor... Ve nargilem, kedi ve notlarım eşliğinde 2 saat geçirdim. Evden uzaklaşmam gerekiyordu; çünkü çocuk seslerine dayanamadım. Kendi çocuğum olsaydı nasıl olurdu diye düşünmedim bile. Epey bir savaş modunda olabilirdik günümüz dünyasında.

Sonra şarkılarıyla da bana eşlik eden Işın Karaca ile geçmişe daldık. Son aylardaki boşluğu düşündüm sürekli. Kendimce ve sessizce silinmeye çalışıyor oluşumu düşündüm. Herhangi bir tepki almayışımı, neden diye sorulmayışını, "peki o zaman" bile denmeyişini ya da bir süre sonra "özledim" gibi bir tepkinin olmayışını düşündüm. Haklıymışım deyip susmaya devam etti bir yanım; ama diğer yanım da bekledi, özledi; ama sustu. Kim olsa bekler sanırım ya da ben yine fazla duygusal halimle bekledim. Demek ki 1-2 sene önce aslında çoktan düşüncesinde bile bitirmiş olduğu bir şeydi ve o yüzden böyle susuldu.

Özlemek ya da beklemek?

Hangisi daha ağır basıyor bilemiyorum; ama zaman sanırım tek ilacı ya da başka bir bahar...