İçime Akan Gözyaşları

İçime ağlıyorum sanki Blog. Üzüntülerimde hıçkırarak ağlayamıyorum mesela. Normal şekilde de ağlayamıyorum. O yüzden aylardır yaşadığım üzüntüyü böyle gösteremiyorum. Belki "içime atıyorum" durumuna dönüşüyor yaşadığım; ama biliyorum iyi bir şey değil. O yüzden geçmesini bekliyorum. Düzelir mi bilemem; ama beklemekten başka bir şey gelmiyor elimden... Mesela gülerken gözlerimin içi doluyor; ağlayacak gibi oluyorum. Neden bilmiyorum. Çok ihtiyacım var belki gülmeye, özledim ya da...

Zamanında birçok kez "ya bir sorun var, farkında mısın" diye sormam ve "ben bir sorun görmüyorum" cevaplarını alışlarım, şimdi bana "bence konuşmak ya da adım atmak adına sanırım yaptım olması gerekeni" diye düşündürüyor. Ve düşünüyorum, O buna benzer bir adım attı mı hiç biz kopmak üzereyken?.. Sabah ve gece atılan günaydın/iyi geceler mesajları dışında neler yaptık mesela? Bunlar mıydı mesela bir ilişkinin "ya biz güzeliz, sen bir çiçek, ben de ayrı bir çiçek..." oluşu?

Başvurduğum işlerden dönüş olmadı hala. Hayatımdaki en renkli şey bir süredir gittiğim Fransızca kursu. Haftada bir gittiğim ve artık müdavimi olduğum bir kafe var mesela; orada da nargile içer oldum. Nargilemi hazırlayan arkadaş çok ilgili... Tek başımayım. Oradan buradan arkadaş edinebilirim; ama istemiyorum. Ben oraların pek adamı mı olmadım diyeyim, bilemedim. O yüzden nargilemin tek içilmesi henüz bana ağır gelmiyor nargile kadar. Ve evet, hala içtiğim her nargilemin sipsisini saklıyorum büyük bir itinayla.

"Olmasan olmuyor, içimde güneşim tutuldu

Göz yaşım pes etti, ağlayamadıkça yutkundum

Akmıyor nehirler, simsiyah şehirler

Hep senin yüzünden, hep senin yüzünden..."