25 Mart 2022 Cuma

Gözyaşı

Hiç böyle içten ağladığım dönem geçirmemişim meğerse Blog. Ya da acaba bana mı öyle geliyor, daha önce de çok yoğun şeyler yaşadım, ağladım; ama böylesi değildi. Bir önceki yazımdan sonra bir şeyler düzelmişti; ben öyle sanmıştım. Oysa ki aylar önce bitmiş her şey. Dün hayatımda hiç yaşamadığım bir terkediliş ya da yalnız bırakılma duygusu yaşadım. Onların etkisiyle olacak ki bugün işten eve gelip yatağıma girip birkaç saat uyudum galiba. Sonra öyle bir ağlayarak uyandım ki. Bu benim ömrümde ikinci kez geliyor başıma Blog. Sesimi duymasınlar diye yastığa öyle bir gömülmüşüm ki birine sarılırmış gibi sarılmışım.

Ben dün olanları hak etmedim Blog. Kimse, sevdiği kişi tarafından, işsiz kalacağının haberini aldığı gün terkedilmemeli. Hele ki işle ilgili nasıl etkilendiğimin bilinmesine rağmen. Bunu hak edecek ne yapmış olabilirim ben Blog? Sevdiği kişiye "senden başka tutunacak dalım kalmadı" diyen birine bunu nasıl yapabilir bir insan? Çok başka bir kötülük bu.

Bu satırları bile 2 saatte yazdım sana Blog. Ağlama nöbetlerinden fırsat olmadı bile. Peki ben koca dünü ne kadar sürede atlatacağım?

Tek bildiğim bir şey var, o da yaşadığım pişmanlık. Bir daha asla kimseye hiçbir şey için izin vermeyeceğim, kimseye güvenmeyeceğim. İçimdeki tüm inancımı, umudumu, sevgimi tükettim çünkü.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder