Bugün yine kendim içtim nargilemi Blog. Yalnız takılmayı yıllar önce bırakmıştım birileri sayesinde ya da yüzünden... bilmiyorum. Şimdi yine yalnızım, "bunu yalnız yapmam herhalde" dediğim şeyleri daha sık yapar oldum Blog. İnsanların beni gittiğim mekanlarda kolayca tanıyacağı şeyleri yapar oldum. Keyif mi alıyorum yoksa yalnızlığımı mı dolduruyorum, bilmiyorum; ama yalnız yapıyorum.
Çıkmayacaktım dışarı. Erkenden duş almış, kahvaltımı yapmış, odama çekilmiştim evde tek başıma, biraz da sessizliği dinlerim belki diye. Bu sefer de ufak da olsa bir deprem beni yalnız bırakmadı. "Kalk, giyin ve çık evden Arif!" dedi resmen. Zaten her yerim korkudan titrerken öyle duramazdım galiba evde.
Şimdi de yalnızım. Hem fiziksel, hem duygusal, hem de ruhsal olarak... Aklıma "acaba yine deprem olur mu? Belki bu sefer hazır evde tek başımayken ölür gider miyim?" şeklinde korkular var. Ablama da geçmedim. İçtim nargilemi, döndüm evime. Ve seninleyim. Çok da derinlere inmek istemiyorum, öyle her şeyi unutan, boş veren, yumuşayan bir Arif'den ve bu Arif'in kullanılmış hissinden nefret eden bir haldeyim. Bir şarkıyla ayrılayacağım.
Gecenin bir vakti, ses kayıtlarını dinledim telefonumda. Makine mühendisi olarak çalıştığım zamandaki ayrılışım, o zamandaki son konuşmalarımın kaydını almıştım dinlerim diye. Eski sevgilimle olan 3-4 saatlik bir konuşmanın kaydının bir kısmını dinledim. Bir de birkaç farklı konunun ses kayıtları...
Hepsini de sildim şu anda. iOS 26 yüklendi ve gereksiz uygulamalar vs. temizlemeye başlamıştım akşam. Ses kayıtlarına da öyle bulaştım. Bu arada sevgimin yerine yavaştan öfke almaya başladığını söylemem lazım. Onca fotoğraf var mesela. Ne zaman oturur silerim tek tek hepsini bilmiyorum; ama sanırım tüm öfkemi bir araya getirdiğimde olacaktır bu. 4 sene kolay değil.
Sadece tek bir arkadaşım fark edip sordu olup bitenleri. Hani kendi hayatının yoğunluğundan hiç beklemeyeceğim biri aslında; ama fark ediliyor demek ki. Hafta sonu bir arkadaşımla Balat taraflarına gittim. Bazı kliseleri tekrar gezdim; ama önceki gittiğimde gitmediğim yerlere de gittim. Ayaklarım iptal olmuştu o gün.
Hak etmedim Blog. Hani bazen düşünüyorum 37 yaşındayım, başka türlü ilerleyebilirdi hayatımdaki birçok şey. Yine de şu sonuçları hak etmiyorum. Biraz "olsun, vardır benim için de yazılan güzel bir kader" deyip devam ediyorum. O yüzden kim ne halt ediyorsa etsin.
Okuduğum bazı araştırmalar üzerine, benim durumumdaki insanların yazarak rahatlaması daha etkili oluyormuş. Sanırım bu durum, benim neden günlük tadında bir bloga sahip olduğumu daha iyi açıklıyor. Aksi halde bir konuyu temel alarak onun hakkında paylaşımlarda bulunabilirdim; ama işte buradayız...
Uzun bir ara veremedim sevgili Blog. Paylaşabileceğim, beni anlayabilen ya da anlıyormuş numarası yapan biri olmadığı ve başka türlü bir patlama yaşamamak için sana yazıyorum. Tabii benzeri şeyleri, üzerinde çok daha başka kötü durumlarla yıllar sonra tekrar yaşayınca; biraz bocaladım. Paldır küldür silinecek kişileri hayatımdan çıkartıp kendimi her şeyden soyutladım. Biraz nefes aldım gibi yine de. Uzun zamandır izlerim dediğim filmleri izledim. Biraz daha kitap okumalarıma odaklandım. 1-2 kez yine diyetlere başlayıp bıraktım. Şimdilik iyi gidiyor. Şu son 3-4 günümü griple geçirme kısmını saymazsak.
Geçen gün Galataport'a gitmek istedim. Yolculuk ne kadar sürdü bilmiyorum; ama metrobüs dışında, her şeyi kullandım. Sırf yavaş yavaş yürüyerek, insanlara bakarak, belki bir ihtimal sohbet ederek... geçirmek için. Bana Taksim'e nasıl gidilir diye soran yerli ve yabancı turistlere yol tarif etmeye çalıştım. Dedim "Arif n'oldu İngilizce'ne?" Yine de herhalde ulaşmışlardır. Heyecan yaptım galiba. Ya da aklım başka yerlerdeydi. Çünkü bindiğim her bir vasıtada, gittiğim her bir kafede, döndüğüm her bir köşede aklıma gelen kötü anılarla meşguldü düşüncelerim. İyi olanlar nereye gitti diye soruyorsun değil mi Blog? İnan ben de bilmiyorum. O'nunla geçen 4 yıldaki iyi anılarım, sanırım öylesine yaşandı. Kısmen kendime kızarak geçirdiğim vapur yolculuğu vardı mesela o kötü anılardan dolayı. Ya da sırf O'nunla irmik helvasını paylaşmak istedim diye suratını asmasından dolayı yaşadığım üzüntü vardı aklımda. Neden düşünüyorum değil mi bütün bunları hala? Ya da kendimi üzmeye devam ediyorum? O benden sessizce kurtulduğu için rahatça hayatını yaşarken ben O'ndan 4 yıl daha önde gitmeme rağmen, kendimi üzerek daha da geriden geliyorum. Eve dönerken de bunu düşündüm. Bazen O'na söylüyordum. "Sen böyle yavaş yavaş bitirmeye hazırlıyorsun her şeyi. Arkadaş kalırız sonra falan" diye. Çünkü pat diye bitsin derse, Arif iptal olurdu. O yüzden yavaşça alıştırıldı ve Arif'e bırakıldı. Yine de üzülen ve iyi şeyleri düşünmeyip kötü şeyleri düşünerek istemsizce kafasında karartan ben oldum sevgili Blog.
Nefret tabii ki kötü bir şey. Hayatımda nefret duyduğum belki 2-3 kişi vardır. Biri mesela eski patronum, hala daha beddua ederim ve haklıyım da bence. Yine de şu anda bir nefret yok içimde. Olacağını da zannetmiyorum. Benim yanlışlarım da var elbette; ama ben eski kafalı olduğum için ilişkiler konusunda, nelerin üstünü örtebileceğimi tahmin bile edemiyorum. Belki o yüzden her bir tartışmadan sonra çok kolay bir şekilde gönlüm alınırdı. Hazır aklıma gelmişken, evet, inşallah Allah benim dünyamı bozan o şeref yoksunu eski patronumu daha da beter eder. Amin.
Sonbahar geldi. Duygularım, düşüncelerim, hayallerim ve daha da kötüsü bazı şeylere olan umutlarım dökülüyor, olmayan ağaçların yaprakları gibi... Benim dünyamda birine güvenmek, o kişinin geçmişini sahiplenip ya da geçmişini boş verip o şekilde kabul etmek, gözlerinin içine bakınca "kötü anımda bile yanımda olur ya. Olur olur, şüphem yok" diyebileceğin birisine denk gelmek imkansıza yakın hale geldi.
Yine de neyse deyip okuduğun bir kitap gibi rafa kaldırıyorsun sanırım tüm olan biteni. Sanki böyle olması gerektiğini birileri söylemişçesine...
